Rak prącia to rzadki nowotwór, który stanowi statystycznie 0,3% wszystkich nowotworów złośliwych u mężczyzn. Rak prącia występuje najczęściej po 60. roku życia i jest stosunkowo łatwy do zdiagnozowania. Narząd jest dostępny w badaniu klinicznym, a w razie wątpliwości co do szczegółowego obrazu choroby, badanie histopatologiczne pobranego wycinka pozwala na szczegółowe rozpoznanie.
Do głównych czynników zwiększających ryzyko zachorowania na raka prącia zalicza się:
- stulejka (występuje u połowy mężczyzn chorych na raka prącia)
- niedostateczna higiena
- przewlekłe stany zapalne prącia
- palenie tytoniu
- zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego oraz wirusem HIV
Dowiedziono, że obrzezanie w dzieciństwie zmniejsza ryzyko zachorowania na raka prącia. Aby zapobiec nowotworowi, należy dbać o codzienną higienę, a w przypadku pojawienia się niepokojących objawów – udać się do urologa.
Rak prącia – objawy i rozpoznanie
Dominującym typem raka prącia jest SCC (rak płaskonabłonkowy), występujący w ponad 95% przypadków. Choroba może pojawić się w dowolnej części narządu, ale najczęstszą lokalizacją są żołądź oraz napletek. Nowotwór szerzy się głównie przez ciągłość i drogą chłonną.
W początkowym okresie rak prącia nie daje dolegliwości i może mieć różny przebieg. Najczęstsze objawy raka prącia:
- stwardnienie na prąciu
- rumień
- guzek
- rozrost egzofityczny
Zmianom na prąciu może towarzyszyć krwawienie lub wydzielina. Chorzy zgłaszają się do lekarza, gdy występują objawy miejscowe. Najczęstsze miejscowe objawy raka prącia to: uczucie pieczenie w cewce moczowej, trudności w oddawaniu moczu, krwawienie z guza. Ból jest późnym objawem raka prącia.
Podstawową metodą rozpoznania nowotworu prącia jest biopsja. Wszystkich chorych z podejrzeniem raka prąca należy poddać badaniu przedmiotowemu, usg jamy brzusznej oraz badaniom rezonansem magnetycznym lub tomografii komputerowej odpowiednich okolic.
Leczenie raka prącia
Chirurgiczne usunięcie zmian nowotworowych jest podstawowym sposobem leczenia płaskonabłonkowego raka prącia. Zabieg polega na usunięciu guza pierwotnego oraz (jeśli istnieją wskazania) regionalnych węzłów chłonnych.
Do zabiegów oszczędzających narząd zalicza się ablację laserem guza pierwotnego prącia, zabieg techniką Mohsa, miejscowe wycięcie guza, terapię fotodynamiczną lub niszczenie guza za pomocą niskich temperatur.
Do zabiegów radykalnych stosowanych w leczeniu raka prąca zalicza się: częściową amputację prącia lub całkowitą amputację prącia z wyłonieniem ujścia zewnętrznego cewki.
W leczeniu raka prącia zastosowanie znajduje również radioterapia (teleradioterapia oraz brachyterapia). Celem napromieniania jest zapewnienie maksymalnej szansy wyleczenia przy zachowaniu czynności narządu.
Wskazanie do leczenia chemioterapią uzupełniającą stanowi cecha N+ (schemat VBM – winkrystyna, bleomycyna, metotresat lub schemat CF – cisplatyna, 5-fluorouracyl).
Postęp w terapii zaawansowanego raka prącia osiąga się powoli – głównie ze względu na rzadkość tego schorzenia.
Niestety, jakoś życia Pacjentów po leczeniu raka prącia ulega wyraźnemu pogorszeniu po zastosowaniu okaleczających metod chirurgicznych. Chorzy poddani całkowitej penektomii nie wykazują zainteresowania życiem seksualnym lub pożądanie seksualne jest obniżone.
W tym miejscu warto podkreślić również istotną rolę wsparcia psychologicznego dla chorych z rakiem prącia oraz ich bliskich.
